W październiku 1942 r. nikt z mieszkańców łódzkiego getta nie przypuszczał, że miasto za drutami będzie istniało jeszcze blisko dwa lata.

W rodzinie Lewiatanów kolejne dni przynoszą więcej trudnych chwil niż dobrych. Laura zajmuje się nastoletnimi braćmi męża, którzy z dnia na dzień muszą dorosnąć. Pomagają jej w codziennych obowiązkach - przede wszystkim w zdobywaniu pożywienia. Gdy trafiają do pracy na pewnej budowie, nie wiedzą, że przyczyniają się do powstania obozu prewencyjnego dla polskich dzieci. Rodzice tych dzieci zostali uznani przez nazistów za szpiegów lub kolaborantów, a one same za degeneratów zagrażających społeczeństwu. Choć Lewiatanowie ledwie wiążą koniec z końcem, pomagają polskim sierotom, a jedną z nich otaczają szczególną troską.

W sierpniu 1944 r. następuje likwidacja getta i wywózka Żydów do Auschwitz. Czy Laurze uda się wydostać z piekła i uniknąć kolejnego?

Początek II wojny światowej. Łódź.
Młoda nauczycielka Laura, z miłości do męża pochodzenia żydowskiego, podejmuje drastyczną decyzję i dobrowolnie przekracza bramy łódzkiego getta. Nie jest do końca świadoma, co ją czeka. Wie jedno: kocha i nie potrafi żyć bez ukochanego.

W getcie doświadcza piekła na ziemi. Stłoczeni na niewielkim, wydzielonym drutami obszarze Żydzi umierają na jej oczach każdego dnia. Wycieńczająca, wielogodzinna praca i głód stają się jej codziennością.

Laura podejmuje pracę nuaczycielki. Zachęca dzieci do nauki, żeby choć w ten sposób dać im namiastkę normalności, choć trochę odwrócić ich myśli od okropieństw, których doświadczają na co dzień.

To misja, którą pragnie realizować bez względu na okoliczności. Getto łódzkie nie jest